Μητσάκης, Μιχαήλ

(Μέγαρα 1868 – Αθήνα 1916). Δημοσιογράφος και συγγραφέας. Φοίτησε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, επειδή επιδόθηκε νωρίς και αποκλειστικά στη δημοσιογραφία. Κυκλοφόρησε και δύο δικές του σατιρικές εφημερίδες –Θόρυβος, Πρωτεύουσα– εντελώς βραχύβιες. Το 1896 εκδηλώθηκε φανερά μια ήδη σοβούσα ψυχική διανοητική ανισορροπία, που τον τυράννησε έως το τέλος της ζωής του, πέθανε στο Δρομοκαΐτειο. Έγραψε λίγα πεζογραφήματα που δημοσιεύτηκαν σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, τα περισσότερα με τον γενικό τίτλο Αθηναϊκαί σελίδες ή Ταξιδιωτικαί εντυπώσεις (τα ταξίδια στους διάφορους τόπους της Ελλάδας ήταν ένα από τα μεγάλα πάθη του). Σε ξεχωριστά τεύχη εκδόθηκαν το μεγαλύτερο αφήγημά του Εις Αθηναίος χρυσοθήρας (1890) και το ιδιότυπο φυλλάδιό του Το γλωσσικόν ζήτημα εν Ελλάδι. Μια φιλολογική σελίς εις δύο γλώσσας (1892). Δημοσίευσε σε αυτό ένα πεζό ποίημα στη δημοτική και στην καθαρεύουσα (Το παράπονο του μαρμάρου και Η θλίψις του μαρμάρου), τονίζοντας εισαγωγικά ότι ακραία λύση του γλωσσικού ζητήματος δεν υπάρχει και ότι το θέμα σε ποια γλώσσα πρέπει να γράφει ο λογοτέχνης, σχετίζεται με την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Ο ίδιος έχει ένα πρωτότυπο ύφος, που πολλές φορές παρά την υπεροχή της καθαρεύουσας, είναι γοητευτικό, εξάλλου ο Παλαμάς τον είχε κάποτε ονομάσει «Κάλβο του πεζού λόγου». Η πιο ουσιαστική συμβολή του όμως έγκειται στο ότι είναι ένας από τους πρωτοπόρους του νατουραλισμού και της αστικής πεζογραφίας στην Ελλάδα. Αυτό υπογραμμίζεται και από την έλλειψη πλεγμένου μύθου στα αφηγήματά του, τα οποία συνήθως αποτελούν ανάπτυξη ενός θέματος, μιας παρατήρησης της καθημερινής ζωής. Εντύπωση προκαλεί στο έργο του η επίδειξη μιας οδυνηρής ευαισθησίας για τα βασανιζόμενα ζώα (Αρκούδα, Γατί). Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μιχαήλ Μητσάκης (φωτ. από την έκδ. «100+1 χρόνια Ελλάδα»)